Lewicki Włodzimierz Roman (1872–1909), adwokat, publicysta, literat. Ur. w Sanoku woj. rzeszowskim, syn Teofila, notariusza w Sanoku, i Marii z domu Fialka. Po ukończeniu gimnazjum w Sanoku rozpoczął studia na uniwersytecie w Wiedniu na Wydziale Filozoficznym, stamtąd wkrótce przeniósł się na Wydział Filozoficzny UJ, następnie w r. 1888 na Wydział Prawa UJ. Studia prawnicze na UJ zakończył doktoratem uzyskanym w r. 1894. W okresie studiów założył i redagował studenckie czasopismo „Satyr”, wypełniając je w poważnej części swoimi utworami. W tym samym czasie napisał dramat Wernyhora, wystawiony w teatrze w Krakowie przy pl. Szczepańskim. W dn. 4 VII 1890 wygłosił w imieniu młodzieży studenckiej przemówienie w czasie uroczystego pogrzebu Adama Mickiewicza na Wawelu. Po odbyciu aplikacji został wpisany 24 V 1901 na listę adwokatów w Krakowie. Zdobył rozgłos dzięki obronom: w r. 1901 Antoniego Kędziora, oskarżonego o współudział w napadzie rabunkowym na barona Götza w Okocimiu, w r. 1906 Jerzego Matejki (syna Jana), właściciela majątku ziemskiego w Batowicach koło Krakowa, oskarżonego o napaść na ks. Windischgrätza polującego par force na jego polach. Przede wszystkim zasłynął jako obrońca w r. 1908 Janiny Borowskiej, studentki medycyny, która oskarżyła Emila Haeckera, redaktora „Naprzodu”, o zniesławienie jej posądzeniem, że była agentką Ochrany carskiej. Proces ten zakończył się skazaniem E. Haeckera pomimo wielu dowodów (głównie zeznania Bakaja, byłego pracownika Ochrany) przemawiających za słusznością zarzutu.
Równolegle z działalnością zawodową L. interesował się nadal publicystyką i literaturą. W r. 1900 Teatr Miejski w Krakowie wystawił jego sztukę Błędne gwiazdy, osnutą wokół motywu – stosunek artysty do otoczenia. Sztuka nie wywołała większego wrażenia mimo odznaczenia autora na konkursie dramatycznym zorganizowanym pod patronatem I. Paderewskiego. W r. 1904 ten sam teatr wystawił trzy jednoaktówki L-ego: Pieśń, Południca, Vigilando, zakończone epilogiem Ku szczytom, pod wspólnym tytułem O inne życie (wydane w r. 1904 nakładem autora), również bez większego powodzenia. W utworze tym L. przyznawał wybitnym jednostkom szczególne prawa w społeczeństwie. Utwory jego, postulujące nieograniczone korzystanie z radości życia, cechował wyszukany styl i łatwość rymowania. L. publikował często artykuły w dzienniku „Głos Narodu”, wypowiadając się w duchu skrajnie klerykalno-nacjonalistycznym. Ogłosił broszurę Z powodu ostatniego bezrobocia w kopalniach węgla na Śląsku (Kr. 1900), w której atakował ruch socjalistyczny. W l. 1903–5 współpracował z dziennikiem „Nowiny” wydawanym przez L. Szczepańskiego w Krakowie. Współpraca została zerwana skutkiem poróżnienia się ze Szczepańskim. W r. 1907 opublikował on list otwarty „Chuliganowi adwokackiemu Dr. Włodzimierzowi Lewickiemu słów kilka jako publiczny porachunek”, w którym zarzucił mu nieuczciwość względem klientów i niemoralne życie osobiste. L. oddał rozstrzygnięcie konfliktu w ręce Ligi Honorowej w Krakowie, która jednak nie wydała orzeczenia z powodu jego przedwczesnej śmierci.
L. zmarł gwałtownie 5 VI 1909 w Krakowie w wyniku postrzału z rewolweru w swym mieszkaniu przy ul. Sławkowskiej 28. O zamordowanie L-ego została oskarżona jego była klientka Janina Borowska, z którą L. utrzymywał przez kilka miesięcy bliższe stosunki osobiste. Po sensacyjnym procesie w r. 1910 w Krakowie J. Borowską sąd uniewinnił. Wyrok ten po dziś dzień wywołuje rozbieżne opinie. Z żoną Anielą L. pozostawał w separacji.
Czaykowska Z., Bibliografia historii adwokatury polskiej 1901–1918, W. 1968 (wkładka nr 4 „Palestry” 1968) s. 90; – Salmonowicz S., Szwaja J., Waltoś S., Pitaval krakowski, Kr. 1968 s. 283–336 (bibliografia); Strobl K. H., Prozess Borowska – Ein Tatsachenroman, Leipzig 1934; – Sensacyjny proces Janiny Borowskiej, Kr. 1909; – Arch. Państw. w Kr.: Akta SKKKr 898 i 897; Arch. UJ: S. II 520 Liber promotionum, W. P. II 485 Liber rigorosorum; Woj. Izba Adwokacka w Kr.: Lista adwokatów.
Stanisław Waltoś